موقعی که غمی دلتان را فرا گرفت بنویسید. موقعی که به مشکل لاینحلی برخورد کردید بنویسید. موقعی در تمام دنیا یک ستاره هم ندارید بنویسید. موقعی که احساس می کنید بدبیاری می آورید بنویسید. من باورم این است که دوای تمام دردها را اگر در حوزه توان بشر باشد فقط و فقط در نوشتن است. اگر قرار است بشر دردی را دوا کند بهترین راه و کم هزینه ترین راه همان نوشتن است. پس بنویسید و نتایج معجزه آسای آن را ببینید. آنهاییکه موفق شده اند بدون شک یک نویسنده قهار مسائل روزمره هستند ولی به روی خود نمی آورند یا اینکه نمی خواهند این راز بزرگ را فاش کنند. شاید آنها کمی حسود هستند.

 آزادنویسی یک مزایای خاصی دارد. به بیانی دیگرآزاد نویسی همان خودنویسایی است. خودنویسایی یعنی به طور مداوم هرچه از ذهنت عبور می کند می نویسی تا بر اوضاع مسلط شوی. شما موقعی که آزاد می نویسی لذت می بری چون به خواسته دلت عمل می کنی. اگر می خواهی همیشه موفق شوی به خواسته دلت عمل کن. البته خواسته های دل نمی تواند قواعد و قوانین الهی را زیرپا بگذارد.